Lessons to be Learned from South Korea’s Stellar Rise
Güney Kore'nin Yıldız Yükselişinden Öğrenilecek Dersler
![[Resim: 7qv6DN.jpg]](http://i.hizliresim.com/7qv6DN.jpg)
23 Şubat 2015, Bahar 2015'de yayınlandı
Güney Kore'nin savaştan kopmuş yoksulluktan yenilikçi liderliğe yükseldiği hız ve kararlılık dünyayı şaşırttı. Sungchul Chung başarısını taklit etmek isteyenler tarafından öğrenilecek dersleri inceler.
Günümüzde kronik yoksulluğun yarattığı yarım yüzyılı aşkın bir sürede Güney Kore, dünyanın en dinamik sanayi ekonomilerinden biri olarak, otomobil, yarı iletkenler ve telekomünikasyon gibi sektörlerde teknolojide küresel bir oyuncu konumuna yerleşti, kaynak kısıtlaması ve jeopolitik belirsizliklere rağmen büyümeyi başardı. Güney Kore'nin yıldız performansı için taklit edilen bir model olarak büyük övgüde bulunulsa da günümüzde teknolojik bir takipçiden yeniliğe geçmeyi başaramadıkça büyümesinin yakında istikrar kazanacağından endişe duyuluyor.
Güney Kore'nin başlangıç noktası, başlangıçta bir takipçi olması gerektiği anlamına geliyordu. Ülkenin çok fakir sanayi üssü, 1950'lerin başında Kore savaşı sırasında hemen hemen tamamen tahrip olmuş ve takip eden on yıl içinde özel sektöre büyük zarar vermiştir. Fakat doğrudan yabancı yatırımın (DYY), o zamanlar genel olarak gelişmekte olan bir ülkenin üretim teknolojilerini, yönetim becerilerini ve bir iş bilgisini edinmesinin en etkili yolu olarak görülmesine rağmen; Güney Koreli hükümet, teknoloji transferlerindeki kontrolün yanı sıra, yabancı sahipliğini ve yatırımcıların kar getirilerini kısıtlamayı tercih etti.
"Yavaşlayan büyüme, azalan iş imkanları ve Güney Kore firmalarının kötüleşen performansları, geçmiş stratejilerinin artık çalışmadığı konusunda uyarıyor"
DYY yoluyla finansmana dayanmak yerine, hükümet kendisi büyük dış krediler aldı ve bunları stratejik endüstrilere tahsis etti ve bu da büyük miktarda yabancı sermaye malları ve anahtar teslimi tesis akışına neden oldu. Özel sanayi, ithal edilen makineleri ters mühendislik yaparak veya anahtar teslimi projelerin bir parçası olarak teknik eğitim yoluyla gerekli teknolojileri elde etti.
Ayakkabı, giyim ve tekstil gibi hafif endüstrilerde, teknolojik eğitim ve öğrenimin ana kaynakları, orijinal ekipman imalatı (OEİ) üretim düzenlemeleriydi. Güney Koreli firmalar, ürün tasarımlarından ve malzemelerden kalite kontrolüne kadar her şeyi sağlayacak yabancı alıcılarla çalışma imkânı sundukları için bu ürünlerden büyük fayda sağladılar. Bu, Güney Kore'nin yabancı teknolojileri taklit ederek ve özümseyerek endüstrileşmeye devam ettikleri aşamaydı.
"İyi eğitimli, güçlü motive edilmiş ve oldukça disiplinli bir iş gücü olmadan, Güney Kore böyle bir başarıyı elde edemezdi"
Büyüyen Güney Koreli ekonomiye, artık ithal teknolojilerle karşılanamayan artan gelişmişlik seviyeleri ile yapısal değişiklikler de eşlik etti. Seul hükümeti bu değişikliklere, politika odağını öğrenmeden kalkınmaya kaydırarak yanıt verdi ve 1982'de ulusal bir Ar-Ge programı başlattı. Bu, endüstriyel teknoloji geliştirme için özel olarak tasarlanmış ilk program idi ve buna sanayi AR-GE'yi teşvik etmek için vergi ve mali teşvikler eşlik etti. Bu eylemler, 1990'lı yıllarda, stratejik teknolojiler geliştirmeyi amaçlayan büyük ölçekli misyon odaklı programlarla daha da güçlendirildi. Özel sektörler, olgun yabancı teknolojileri taklit etmekten ve asimile etmekten, yeni dış teknolojileri ortaya çıkarmaya yönelik kendi Ar-Ge'sine stratejilerini değiştirerek katıldılar. 1980'lerde ve 2000'e kadar Güney Kore'deki Ar-Ge harcamaları GSYİH'nın % 0,5'inden% 3'ün üzerine çıkmış ve özel sektörün payı 1990'ların sonlarına doğru% 80'e yükselmiştir. Bu dönem bazı önemli başarılara tanık olundu, bunların neredeyse tamamı, yabancı teknolojilere dayalı yerel ve uluslararası ortak Ar-Ge çalışmalarından kaynaklanıyordu.
Gelişmekte olan birçok ülke de benzer stratejileri denedi, fakat çok azı başarılı olabildi. Güney Kore farklı kılan ne idi? En önemli faktör insan kaynakları; iyi eğitimli, güçlü motive edilmiş ve oldukça disiplinli bir iş gücü olmadan, Güney Kore böyle bir başarıyı elde edemezdi. Başka bir faktör ise birleştirilmiş bir Güney Kore ulusal hükümet hedefi politikası vizyonunun olmasıydı.
Seul ihracata dayalı kalkınma stratejisi de özel sektörlerde yenilikçiliği teşvik etmede çok etkili olmuştur. Küresel ekonomide başarılı olmak için, Güney Koreli şirketler ağırlıklı olarak o dönemde yüksek tasarruf ve yatırım oranlarını açıklayan teknoloji ve yenilikçilik alanında yatırım yapmak zorundaydı ve tutumluluğu vurgulayan Kore’nin kültürel değerlerinden ötürü bunu yapabilmişlerdi.
Ne yazık ki, Güney Kore “hızlı takipçi” stratejisini sınırı olmuş durumda. Yavaşlayan büyüme, azalan iş imkanları ve Samsung dahil Güney Kore firmalarının kötüleşen performansları, geçmiş stratejilerinin artık çalışmadığı konusunda uyarıyor. Güney Kore dinamizmini kurtarmak için ise eğer değişmelidir. Güney Kore hükümeti, tıpkı beklendiği gibi “yaratıcı ekonomi “etiketli yeni bir kalkınma vizyonu ile yanıt vermiştir. Yaratıcı ekonominin aslında ne anlama geldiğini üzerinde karışıklıklar rağmen ana fikir, IT ve diğer bölgelerin çapraz verim artırımı sağlayarak oluşturulabilir görünüyor. Bazı uzmanlar bu fikri kabul ediyor, fakat bazıları ise şüpheli. Daha büyük endişe kaynağı, fikrin kendisinden çok politikanın nasıl uygulanması olmalıdır. Güney Kore şimdiki yenilik sistemi çerçevesinde yaratıcı bir ekonomi elde edebilir mi ve hükümet buluşma sürecinde yaptığı gibi yaratıcı ekonomiye yenilikler önerebilir mi?
“Küresel ekonomide başarılı olmak için, Güney Koreli şirketler ağırlıklı olarak o dönemde yüksek tasarruf ve yatırım oranlarını açıklayan teknoloji ve yenilikçilik alanında yatırım yapmak zorundaydı ve tutumluluğu vurgulayan Kore’nin kültürel değerlerinden ötürü bunu yapabilmişlerdi”
Güney Kore'nin inovasyon sisteminin başlıca özellikleri arasında hükümetin rolü, nadiren özel sektör üzerindeki etkisi açısından eşleştiriliyor. Hiyerarşik kolektivizmde derin kök salmış Güney Koreli kültürle çok fazla ilişkili, topluluk üzerinde bireylere kıyasla daha yüksek bir değer katan bir sistemdir ve toplum düzenini toplumun üyeleri arasındaki etkileşimlerden daha fazla vurgularken aynı zamanda etik kurallara da dikkat etmektedir.
Güney Kore'nin inovasyon sisteminde hükümet ile özel sektör arasındaki ilişkinin nasıl bir şey olduğunu gösteren bir kültür. Sosyal uyumun sağlanmasını kolaylaştırır ve toplumsal enerjiyi ortak bir hedefe doğru harekete geçirir ve böylece amaç açıkça tanımlandıktan sonra çok etkilidir. Hedefe giden yol, "hızlı takipçisi" stratejisinde iyi biliniyordu, ancak aynı madalyonun diğer tarafı, Konfüçyüs kültürü, yeni fikirleri bastırma eğiliminde ve başarısızlıkları cezalandırarak risk almayı vazgeçirmek eğiliminde. Bu, geçmişteki başarılardan sorumlu faktörlerin büyümenin önündeki engelleri oluşturabileceğini göstermektedir.
Gelecekteki büyümeyi sürdürmek için, Güney Kore'nin Konfüçyüs kültürü ile çeşitlilik, açıklık, güven, sosyal etkileşimlere ve hoşgörü temelli inovasyon kültürüyle uzlaştırmanın bir yolu bulması gerekiyor. Ve hükümet, ülkenin yaratıcı bir ekonomiye doğru ilerlemesinde rolü yeniden belirlemek zorunda.
Güney Kore'nin deneyimi, en uygun yenilik sistemi diye bir şey olmadığını göstermektedir. Yenilik sistemleri, kültür, tarih, siyaset ve doğal çevreyi etkileyen, hepsi değişime tabi olan ulusal bağlamda gelişir. Bu, zamanın ve kültürel alanın ötesinde hiçbir modelin mevcut olmadığı anlamına gelir.
Çeviri: Diyiguu
~~English~~
Published on February 23 2015, Spring 2015
The speed and determination with which South Korea rose from war-torn poverty to innovative leadership amazed the world. Sungchul Chung examines the lessons to be learned by others seeking to emulate its success
South Korea has in just over half a century risen from chronic poverty to be today one of the world’s most dynamic industrial economies. It has positioned itself as a global player in technology in sectors like automobiles, semi-conductors and telecommunications, and its growth was accomplished despite resource constraints and geopolitical uncertainties. South Korea’s stellar performance is widely praised as a model for emulation, yet it is nowadays concerned that its growth will soon plateau unless it can make the transition from being a technological follower to an innovator.
South Korea’s starting point meant that at first it had to be a follower. The country’s very poor industrial base had been almost totally destroyed during the Korean war at the start of the 1950s, heavily handicapping its private sector in the following decade. But although foreign direct investment (FDI) was at that time generally considered as the most effective way for a developing country to acquire production technologies, management skills and a business know how, South Korean’s government chose to restrict foreign ownership and the repatriation by investors of profits along with controls on technology transfers.
“Slower growth, reduced job prospects and the deteriorating performances of South Korean companies, all warn that its past strategy no longer works”
Instead of relying on funding through FDI, the government itself took on large foreign loans and allocated them to strategic industries, which in turn led to a massive influx of foreign capital goods and turnkey plants. Private industries acquired the necessary technologies by reverse engineering the imported machines, or through technical training as part of turnkey projects.
In the case of light industries, like shoes, clothing and textiles, the major sources of technological training and learning were original equipment manufacturing (OEM) production arrangements. South Korean companies benefited hugely from these because they offered opportunities to work with foreign buyers who would provide everything from product designs and materials to quality control. This was the stage of which South Korea pursued industrialisation by imitating and assimilating foreign technologies.
“Without its well-educated, strongly motivated and highly disciplined workforce, South Korea wouldn’t have been able to achieve such success”
The structural changes to the growing South Korean economy were accompanied by increased levels of sophistication that could no longer be met by imported technologies. The Seoul government responded to these changes by shifting the policy focus from learning to development, and in 1982 launched a national R&D programme. This was the first programme specifically designed for industrial technology development, and it was accompanied by tax and fiscal incentives to promote industrial R&D. These actions were further reinforced in the 1990s by large scale mission-oriented programmes aimed at developing strategic technologies. Private industries joined in by switching their strategy from imitating and assimilating mature foreign technologies to in-house R&D, drawing upon emerging new foreign technologies. During the 1980s and up to 2000, R&D spending in South Korea soared from 0.5% of GDP to more than 3%, with the private sector’s share increasing to 80% towards the end of the 1990s. This period witnessed some remarkable achievements, almost all of them resulting from local and international joint R&D efforts drawing on foreign technologies.
Many developing countries have since tried similar strategies, but very few have succeeded. So what was it that made South Korea different? The most important factor has been human resources; without its well-educated, strongly motivated and highly disciplined workforce, South Korea wouldn’t have been able to achieve such success. Another factor was the government’s policy vision of a unified South Korean national goal.
Seoul’s export-based development strategy has also been very effective in stimulating innovation in private industries. To thrive in the global economy, South Korean companies had to invest heavily in technology and innovation, and were able to do so because of Korean’s cultural values emphasising frugality, which in turn explains the high savings and investment rates during that period.
Unfortunately, South Korea now seems to have hit the limit of its “fast follower” strategy. Slower growth, reduced job prospects and the deteriorating performances of South Korean companies, including Samsung, all warn that its past strategy no longer works. South Korea has to change if it is to recover its dynamism. The South Korean government has duly responded with a new development vision labelled the “creative economy.” Despite confusions over what the creative economy actually means, the main idea appears to be that new growth can be generated by facilitating cross-fertilisation of IT and other areas. Some experts agree with this idea, but others are doubtful. Of greater concern is how the policy should be implemented rather than the idea itself. Can South Korea achieve a creative economy under its current innovation system, and can the government lead innovation toward the creative economy in the way it did in the catch-up process?
“To thrive in the global economy, South Korean companies had to invest heavily in technology and innovation, and were able to do so because of Korean’s cultural values emphasising frugality”
Among the key features of South Korea’s innovation system is the role of government, which is rarely matched in terms of its influence over the private sector. It’s a system that has a lot to do with South Korean culture that is deeply rooted in hierarchical collectivism that places a higher value on community than on individuals, and emphasises social order more than interactions between the members of the society while also being strict about ethical norms.
It’s a culture that provides a glimpse into what the relationship is like between the government and the private sector in South Korea’s innovation system. It makes it easier to achieve social cohesion and to mobilise social energy toward a shared goal, and so it is very effective once the goal is clearly defined. The path to the goal was well-known in the case of the “fast follower” strategy, but the other side of the same coin is that Confucian culture tends to suppress new ideas and discourage risk-taking by penalising failures. This suggests that the factors responsible for past successes may now work as barriers to growth.
To sustain future growth, South Korea needs to find a way to reconcile Confucian culture with the culture of innovation based on diversity, openness, trust, social interactions and tolerance. And the government has to redefine its own role in navigating the country’s course toward a creative economy.
South Korea’s experience shows that there’s no such thing as an optimal innovation system. Innovation systems evolve in a national context that is influenced by such factors as culture, history, politics and the natural environment, all of which are subject to change. This means no model exists that transcends time and the cultural space.
Kaynak / Source
Güney Kore'nin Yıldız Yükselişinden Öğrenilecek Dersler
23 Şubat 2015, Bahar 2015'de yayınlandı
Güney Kore'nin savaştan kopmuş yoksulluktan yenilikçi liderliğe yükseldiği hız ve kararlılık dünyayı şaşırttı. Sungchul Chung başarısını taklit etmek isteyenler tarafından öğrenilecek dersleri inceler.
Günümüzde kronik yoksulluğun yarattığı yarım yüzyılı aşkın bir sürede Güney Kore, dünyanın en dinamik sanayi ekonomilerinden biri olarak, otomobil, yarı iletkenler ve telekomünikasyon gibi sektörlerde teknolojide küresel bir oyuncu konumuna yerleşti, kaynak kısıtlaması ve jeopolitik belirsizliklere rağmen büyümeyi başardı. Güney Kore'nin yıldız performansı için taklit edilen bir model olarak büyük övgüde bulunulsa da günümüzde teknolojik bir takipçiden yeniliğe geçmeyi başaramadıkça büyümesinin yakında istikrar kazanacağından endişe duyuluyor.
Güney Kore'nin başlangıç noktası, başlangıçta bir takipçi olması gerektiği anlamına geliyordu. Ülkenin çok fakir sanayi üssü, 1950'lerin başında Kore savaşı sırasında hemen hemen tamamen tahrip olmuş ve takip eden on yıl içinde özel sektöre büyük zarar vermiştir. Fakat doğrudan yabancı yatırımın (DYY), o zamanlar genel olarak gelişmekte olan bir ülkenin üretim teknolojilerini, yönetim becerilerini ve bir iş bilgisini edinmesinin en etkili yolu olarak görülmesine rağmen; Güney Koreli hükümet, teknoloji transferlerindeki kontrolün yanı sıra, yabancı sahipliğini ve yatırımcıların kar getirilerini kısıtlamayı tercih etti.
"Yavaşlayan büyüme, azalan iş imkanları ve Güney Kore firmalarının kötüleşen performansları, geçmiş stratejilerinin artık çalışmadığı konusunda uyarıyor"
DYY yoluyla finansmana dayanmak yerine, hükümet kendisi büyük dış krediler aldı ve bunları stratejik endüstrilere tahsis etti ve bu da büyük miktarda yabancı sermaye malları ve anahtar teslimi tesis akışına neden oldu. Özel sanayi, ithal edilen makineleri ters mühendislik yaparak veya anahtar teslimi projelerin bir parçası olarak teknik eğitim yoluyla gerekli teknolojileri elde etti.
Ayakkabı, giyim ve tekstil gibi hafif endüstrilerde, teknolojik eğitim ve öğrenimin ana kaynakları, orijinal ekipman imalatı (OEİ) üretim düzenlemeleriydi. Güney Koreli firmalar, ürün tasarımlarından ve malzemelerden kalite kontrolüne kadar her şeyi sağlayacak yabancı alıcılarla çalışma imkânı sundukları için bu ürünlerden büyük fayda sağladılar. Bu, Güney Kore'nin yabancı teknolojileri taklit ederek ve özümseyerek endüstrileşmeye devam ettikleri aşamaydı.
"İyi eğitimli, güçlü motive edilmiş ve oldukça disiplinli bir iş gücü olmadan, Güney Kore böyle bir başarıyı elde edemezdi"
Büyüyen Güney Koreli ekonomiye, artık ithal teknolojilerle karşılanamayan artan gelişmişlik seviyeleri ile yapısal değişiklikler de eşlik etti. Seul hükümeti bu değişikliklere, politika odağını öğrenmeden kalkınmaya kaydırarak yanıt verdi ve 1982'de ulusal bir Ar-Ge programı başlattı. Bu, endüstriyel teknoloji geliştirme için özel olarak tasarlanmış ilk program idi ve buna sanayi AR-GE'yi teşvik etmek için vergi ve mali teşvikler eşlik etti. Bu eylemler, 1990'lı yıllarda, stratejik teknolojiler geliştirmeyi amaçlayan büyük ölçekli misyon odaklı programlarla daha da güçlendirildi. Özel sektörler, olgun yabancı teknolojileri taklit etmekten ve asimile etmekten, yeni dış teknolojileri ortaya çıkarmaya yönelik kendi Ar-Ge'sine stratejilerini değiştirerek katıldılar. 1980'lerde ve 2000'e kadar Güney Kore'deki Ar-Ge harcamaları GSYİH'nın % 0,5'inden% 3'ün üzerine çıkmış ve özel sektörün payı 1990'ların sonlarına doğru% 80'e yükselmiştir. Bu dönem bazı önemli başarılara tanık olundu, bunların neredeyse tamamı, yabancı teknolojilere dayalı yerel ve uluslararası ortak Ar-Ge çalışmalarından kaynaklanıyordu.
Gelişmekte olan birçok ülke de benzer stratejileri denedi, fakat çok azı başarılı olabildi. Güney Kore farklı kılan ne idi? En önemli faktör insan kaynakları; iyi eğitimli, güçlü motive edilmiş ve oldukça disiplinli bir iş gücü olmadan, Güney Kore böyle bir başarıyı elde edemezdi. Başka bir faktör ise birleştirilmiş bir Güney Kore ulusal hükümet hedefi politikası vizyonunun olmasıydı.
Seul ihracata dayalı kalkınma stratejisi de özel sektörlerde yenilikçiliği teşvik etmede çok etkili olmuştur. Küresel ekonomide başarılı olmak için, Güney Koreli şirketler ağırlıklı olarak o dönemde yüksek tasarruf ve yatırım oranlarını açıklayan teknoloji ve yenilikçilik alanında yatırım yapmak zorundaydı ve tutumluluğu vurgulayan Kore’nin kültürel değerlerinden ötürü bunu yapabilmişlerdi.
Ne yazık ki, Güney Kore “hızlı takipçi” stratejisini sınırı olmuş durumda. Yavaşlayan büyüme, azalan iş imkanları ve Samsung dahil Güney Kore firmalarının kötüleşen performansları, geçmiş stratejilerinin artık çalışmadığı konusunda uyarıyor. Güney Kore dinamizmini kurtarmak için ise eğer değişmelidir. Güney Kore hükümeti, tıpkı beklendiği gibi “yaratıcı ekonomi “etiketli yeni bir kalkınma vizyonu ile yanıt vermiştir. Yaratıcı ekonominin aslında ne anlama geldiğini üzerinde karışıklıklar rağmen ana fikir, IT ve diğer bölgelerin çapraz verim artırımı sağlayarak oluşturulabilir görünüyor. Bazı uzmanlar bu fikri kabul ediyor, fakat bazıları ise şüpheli. Daha büyük endişe kaynağı, fikrin kendisinden çok politikanın nasıl uygulanması olmalıdır. Güney Kore şimdiki yenilik sistemi çerçevesinde yaratıcı bir ekonomi elde edebilir mi ve hükümet buluşma sürecinde yaptığı gibi yaratıcı ekonomiye yenilikler önerebilir mi?
“Küresel ekonomide başarılı olmak için, Güney Koreli şirketler ağırlıklı olarak o dönemde yüksek tasarruf ve yatırım oranlarını açıklayan teknoloji ve yenilikçilik alanında yatırım yapmak zorundaydı ve tutumluluğu vurgulayan Kore’nin kültürel değerlerinden ötürü bunu yapabilmişlerdi”
Güney Kore'nin inovasyon sisteminin başlıca özellikleri arasında hükümetin rolü, nadiren özel sektör üzerindeki etkisi açısından eşleştiriliyor. Hiyerarşik kolektivizmde derin kök salmış Güney Koreli kültürle çok fazla ilişkili, topluluk üzerinde bireylere kıyasla daha yüksek bir değer katan bir sistemdir ve toplum düzenini toplumun üyeleri arasındaki etkileşimlerden daha fazla vurgularken aynı zamanda etik kurallara da dikkat etmektedir.
Güney Kore'nin inovasyon sisteminde hükümet ile özel sektör arasındaki ilişkinin nasıl bir şey olduğunu gösteren bir kültür. Sosyal uyumun sağlanmasını kolaylaştırır ve toplumsal enerjiyi ortak bir hedefe doğru harekete geçirir ve böylece amaç açıkça tanımlandıktan sonra çok etkilidir. Hedefe giden yol, "hızlı takipçisi" stratejisinde iyi biliniyordu, ancak aynı madalyonun diğer tarafı, Konfüçyüs kültürü, yeni fikirleri bastırma eğiliminde ve başarısızlıkları cezalandırarak risk almayı vazgeçirmek eğiliminde. Bu, geçmişteki başarılardan sorumlu faktörlerin büyümenin önündeki engelleri oluşturabileceğini göstermektedir.
Gelecekteki büyümeyi sürdürmek için, Güney Kore'nin Konfüçyüs kültürü ile çeşitlilik, açıklık, güven, sosyal etkileşimlere ve hoşgörü temelli inovasyon kültürüyle uzlaştırmanın bir yolu bulması gerekiyor. Ve hükümet, ülkenin yaratıcı bir ekonomiye doğru ilerlemesinde rolü yeniden belirlemek zorunda.
Güney Kore'nin deneyimi, en uygun yenilik sistemi diye bir şey olmadığını göstermektedir. Yenilik sistemleri, kültür, tarih, siyaset ve doğal çevreyi etkileyen, hepsi değişime tabi olan ulusal bağlamda gelişir. Bu, zamanın ve kültürel alanın ötesinde hiçbir modelin mevcut olmadığı anlamına gelir.
Çeviri: Diyiguu
~~English~~
Published on February 23 2015, Spring 2015
The speed and determination with which South Korea rose from war-torn poverty to innovative leadership amazed the world. Sungchul Chung examines the lessons to be learned by others seeking to emulate its success
South Korea has in just over half a century risen from chronic poverty to be today one of the world’s most dynamic industrial economies. It has positioned itself as a global player in technology in sectors like automobiles, semi-conductors and telecommunications, and its growth was accomplished despite resource constraints and geopolitical uncertainties. South Korea’s stellar performance is widely praised as a model for emulation, yet it is nowadays concerned that its growth will soon plateau unless it can make the transition from being a technological follower to an innovator.
South Korea’s starting point meant that at first it had to be a follower. The country’s very poor industrial base had been almost totally destroyed during the Korean war at the start of the 1950s, heavily handicapping its private sector in the following decade. But although foreign direct investment (FDI) was at that time generally considered as the most effective way for a developing country to acquire production technologies, management skills and a business know how, South Korean’s government chose to restrict foreign ownership and the repatriation by investors of profits along with controls on technology transfers.
“Slower growth, reduced job prospects and the deteriorating performances of South Korean companies, all warn that its past strategy no longer works”
Instead of relying on funding through FDI, the government itself took on large foreign loans and allocated them to strategic industries, which in turn led to a massive influx of foreign capital goods and turnkey plants. Private industries acquired the necessary technologies by reverse engineering the imported machines, or through technical training as part of turnkey projects.
In the case of light industries, like shoes, clothing and textiles, the major sources of technological training and learning were original equipment manufacturing (OEM) production arrangements. South Korean companies benefited hugely from these because they offered opportunities to work with foreign buyers who would provide everything from product designs and materials to quality control. This was the stage of which South Korea pursued industrialisation by imitating and assimilating foreign technologies.
“Without its well-educated, strongly motivated and highly disciplined workforce, South Korea wouldn’t have been able to achieve such success”
The structural changes to the growing South Korean economy were accompanied by increased levels of sophistication that could no longer be met by imported technologies. The Seoul government responded to these changes by shifting the policy focus from learning to development, and in 1982 launched a national R&D programme. This was the first programme specifically designed for industrial technology development, and it was accompanied by tax and fiscal incentives to promote industrial R&D. These actions were further reinforced in the 1990s by large scale mission-oriented programmes aimed at developing strategic technologies. Private industries joined in by switching their strategy from imitating and assimilating mature foreign technologies to in-house R&D, drawing upon emerging new foreign technologies. During the 1980s and up to 2000, R&D spending in South Korea soared from 0.5% of GDP to more than 3%, with the private sector’s share increasing to 80% towards the end of the 1990s. This period witnessed some remarkable achievements, almost all of them resulting from local and international joint R&D efforts drawing on foreign technologies.
Many developing countries have since tried similar strategies, but very few have succeeded. So what was it that made South Korea different? The most important factor has been human resources; without its well-educated, strongly motivated and highly disciplined workforce, South Korea wouldn’t have been able to achieve such success. Another factor was the government’s policy vision of a unified South Korean national goal.
Seoul’s export-based development strategy has also been very effective in stimulating innovation in private industries. To thrive in the global economy, South Korean companies had to invest heavily in technology and innovation, and were able to do so because of Korean’s cultural values emphasising frugality, which in turn explains the high savings and investment rates during that period.
Unfortunately, South Korea now seems to have hit the limit of its “fast follower” strategy. Slower growth, reduced job prospects and the deteriorating performances of South Korean companies, including Samsung, all warn that its past strategy no longer works. South Korea has to change if it is to recover its dynamism. The South Korean government has duly responded with a new development vision labelled the “creative economy.” Despite confusions over what the creative economy actually means, the main idea appears to be that new growth can be generated by facilitating cross-fertilisation of IT and other areas. Some experts agree with this idea, but others are doubtful. Of greater concern is how the policy should be implemented rather than the idea itself. Can South Korea achieve a creative economy under its current innovation system, and can the government lead innovation toward the creative economy in the way it did in the catch-up process?
“To thrive in the global economy, South Korean companies had to invest heavily in technology and innovation, and were able to do so because of Korean’s cultural values emphasising frugality”
Among the key features of South Korea’s innovation system is the role of government, which is rarely matched in terms of its influence over the private sector. It’s a system that has a lot to do with South Korean culture that is deeply rooted in hierarchical collectivism that places a higher value on community than on individuals, and emphasises social order more than interactions between the members of the society while also being strict about ethical norms.
It’s a culture that provides a glimpse into what the relationship is like between the government and the private sector in South Korea’s innovation system. It makes it easier to achieve social cohesion and to mobilise social energy toward a shared goal, and so it is very effective once the goal is clearly defined. The path to the goal was well-known in the case of the “fast follower” strategy, but the other side of the same coin is that Confucian culture tends to suppress new ideas and discourage risk-taking by penalising failures. This suggests that the factors responsible for past successes may now work as barriers to growth.
To sustain future growth, South Korea needs to find a way to reconcile Confucian culture with the culture of innovation based on diversity, openness, trust, social interactions and tolerance. And the government has to redefine its own role in navigating the country’s course toward a creative economy.
South Korea’s experience shows that there’s no such thing as an optimal innovation system. Innovation systems evolve in a national context that is influenced by such factors as culture, history, politics and the natural environment, all of which are subject to change. This means no model exists that transcends time and the cultural space.
Kaynak / Source
☆♡ Duygu ♡☆
![[Resim: 0E8dXo.gif]](https://i.hizliresim.com/0E8dXo.gif)
![[Resim: 4b8AMQ.gif]](http://i.hizliresim.com/4b8AMQ.gif)