Korean Swordsmanship
Kore Kılıç Ustalığı
![[Resim: LyB7Go.jpg]](https://i.hizliresim.com/LyB7Go.jpg)
Kore dövüş sanatlarında, kılıç disiplinleri Gum Sool (검술, 劍術) ya da Gum Do olarak bilinir. Mevcut kılıç okulları, Japon işgalinden (1945) sonra ortaya çıkar ve büyük ölçüde modern Japon okulları Kenjutsu ve Kendo ile birleşir.
1947’den sonra Kore versiyonu Gumdo’yu doğuran modern Kendo’nun atası Gekiken, 1986’da Kore’ye tanıtıldı. Daha sonra Kore okulları Shim Gum Do (1965), Haidong Gumdo (1982) ve Hankumdo (1997) adları altında gelişti.
Tarihi
İlk Çağlar
Kore Tunç Çağı ve bununla birlikte ilk bıçaklı silahlar, Gojoseon döneminden, yaklaşık olarak milattan önce 8. yüzyıldan gelir. Gojoseon döneminde geniş ölçüde keman şekilli hançerler kullanılıyordu. Bu hançerlerin kısa boyundan dolayı o dönemlerde kılıç ustalığının basit olduğu varsayılıyordu.
Kore Kılıç Ustalığına Kore’nin Üç Krallık Dönemi esnasında Goguryeo’daki mezar duvarı resimlerinde tanık olunabilir. Kılıç Ustalığı Goguryeo’daki dövüş sanatlarının önemli bir bileşeniydi ve ayrıca bir sanat ve dans şekli olarak uygulanıyordu. Mezar duvarlarındaki resimlerden üç tarz kılıç ustalığı olduğuna inanılıyor. Birinci tarz, iki rakibin yaya olarak karşı karşıya geldiği; ikinci tarz, iki rakibin at üstünde karşı karşıya geldiği; üçüncü tarz, bir rakip yaya iken at üstendeki diğer rakiple karşı karşıya geldiğidir. Kore’de savaş alanlarında kılıç ustalığının kullanımı, Üç Krallık Dönemi kadar erken bir tarihe dayanır, iki elle kılıç kullanma teknikleri, Silla Hanedanlığı esnasında yazıldığına inanılan Bonguk Geombeop adlı kitapta resimlerle gösterilmiştir.
Joseon Dönemi
Joseon Hanedanlığı, neo- Konfüçyanizm’in etkisinden dolayı, okulla ilgili başarıya ve savaşçıl cesaret üzerinden arınmaya büyük önem vermiştir. Yangban yani Joseon dönemi soyluları, Çin tabanlı sınav sistemi nedeniyle genellikle hükümet pozisyonları için uygun olan tek erkek grubuydu, genellikle sivil devlet memurluğuna başvurmayı tercih ederdi. Ordunun karşıtı olduğu kadar sivil devlet memurluğu, daha seçkin ve ordunun subaylar kolundaki kıyaslanabilir pozisyonlara göre –ki genel olarak Yangban ve Chungin’e sınırlandırılmıştı- zenginlik ve onurun daha iyi bir garantileyicisiydi. Ek olarak, kraliyet sarayı, son Goryeo kralını deviren Joseon Hanedanı kurucusu Yi Seonggye’nin bir general olduğunun farkında olarak, başarılı ve popüler ordu liderlerine ihtiyatla baktı ve büyük bir orduyu desteklemede isteksizdi. Konfüçyüsçü düşünceden etkilenerek, Kraliyet Sarayı genellikle Ming ve Qing Hanedanlıklarına askeri yardım ve gereken dış müdahaleler için güvenerek onların dış, kültürel ve savunma politikaları hakkında Çin imparatorluğuna saygı göstermek adına uyardı.
Mao Yuanyi tarafından 1692’de yazılmış bir Ming Hanedanı strateji kitabı olan Askeri Sanatlar ve Bilim Ordu Raporu'na göre Kore eskrimi Kore’den Çin’deki dövüş sanatçılarına ulaşan bir dövüş sanatıydı. Bu metnin (Askeri Sanatlar ve Bilim Ordu Hesabı) çoğu başarılı şekilde Japon Wokou veya korsanlardan gelen yaygın tehditle savaşan Ming Generali Qi Jiguang tarafından yapılan daha önceki çalışmalara dayandırıldı. Joseon Saebeop, tarihi Kore kılıç oyununun birkaç yaşayan tekniğinden biridir ki onun bu çalışmaya dayandırıldığına inanılır.
Kore kılıç ustalığı geleneği Joseon Hanedanlığı döneminde sürekli olarak gelişti. Bu noktada Kore Kılıç Ustalığı daha sofistike hale geldi ve standartlaştı. Kılıçlar Yaedo, Jedok geom, Bonguk geom, Ssang geom, Woldo and Hyeopdo olarak altı belirli tipte sınıflandırıldı. Hyeopdo toplam uzunlukta en büyük kılıçken, Yaedo bıçak uzunluğu bakımdan en büyük kılıçtı.
İmjin Savaşı, Japon ve Kore güçleri arasındaki son büyük ölçekli modern öncesi çatışma, kılıç ve mızrak gibi geleneksel silahların kullanılmasından daha çok gelişen silahların kullanılmasıyla bilinir, örneğin; Japonların Arquebus kullanımı ve Korelilerin zamana ve şartlara göre ileri seviyede olan Kaplumbağa Gemisi ve Panokseon gibi deniz teknolojilerini kullanması...
Kılıç ustalığı uygulanmaya devam ederken süvarilerin kullanılması ve okçuluk tarafından popülerlikte gölgede bırakıldı, genel olarak Japon kılıç okulları kadar sistemleştirilmedi ve ordu mensupları ile onların ortakları dışında nadiren uygulandı. Sonuç olarak, belirli dövüş sanatlarının popülerliği geleneklerini sürdürmek için fazla halefi olmadan azaldı. Bugün antik Kore dövüş sanatlarıyla ilgili olan geriye kalan yalnızca iki belge vardır.
Muye Dobo Tongji, Kral Jeongjo’nun saltanatı sırasında 1970’li yıllarda derlenmiş ve yumruk yumruğa tekniklerle diğer silahların kullanımının yanı sıra, çeşitli kılıç sanatları ve bu süre zarfında Korelilerce bilinen uygulamalar kataloglanmıştır. Bu çalışma daha önceki Qi Jiguang'ın Ji Xiao Xin Shu’su, Muyejebo ve Muyesinbo dâhil olmak üzere Ming ve Joseon metinlerine dayanır ve bilinen Çin dövüş sanatlarını ve silah tekniklerini birleştirir. Japon katanasının etkisini ve kullanımını belirtirken, kılavuz Kore Kılıç Ustalığında ve daha yaygın olan dövüş sanatlarında Çin etkisini belirtir.
Kore Kumdo Birliği’ndekiler de dahil bazı Kumdo bilginlerinin antik Kore eskriminin, Bonguk Geombeop (本國劍法; Kore Kılıç Metodu) olarak bilinen bir Silla Hanedanlığı kitabında anlatıldığı gibi bütün modern iki elle kılıç tekniklerinin temeli olduğuna inanmasına rağmen, bu antik sanatlar genel olarak "Kumdo"nun ataları olarak düşünülmez.
17. yüzyılın başlarında, bir Çin askeri taktikçisi olan Mao Yuanyi, Kore Kılıç Ustalığı metotlarını Wubei Zhi’de (Askeri Sanatlar ve Bilim Ordu Raporu) kaydetti. Bugünün Kore Kılıç Ustalığını canlandırma hareketlerinin çoğu Kore Kılıç Ustalığı metotlarının ayrıntılı açıklamalarına sahip olan Muyedobotongji’ye dayanır. Kitap, 17. yy sonlarında, Kral Jeongjo emri altındaki görevliler tarafından derlendi.
Japon Etkisi
Kore kılıç ustalığı Koryo dönemin sonu ve Chosun döneminin başı boyunca geriledi. 1900’lerde Japonya Kore kültürünü yok etme politikasına başladı. 1910’da Japonlar, Kore mirasını değiştirmeye ve Kore Dövüş Sanatlarını yasaklamaya başlamıştır ki Gumdo’yu değiştirmiş ve Kendo ile birleştirmiştir.
Japon Kendo Kore’ye ilk olarak 1896’da Dai Nippon Butoku Kai (DNBK), Nakamura Tokichi yönetiminde Choson-bu (Kore şubesi) aracılığıyla gelmiştir. Nisan 1895’te Dai Nippon Butoku Kai veya “Tüm Japonya Dövüş Erdemi Derneği” okçuluk, Ju-jutsu, Ken-jutsu gibi çeşitli geleneksel Japon sanatlarının sivil meraklıları tarafından kuruldu. Bu organizasyonun Kore şubesinin kurulması, zamanın kültürel ve politik baskılarının kaçınılmaz bir sonucuydu. 1910’da Japonya’nın Kore’yi işgaliyle Kendo giderek geleneksel Kore Kılıç Çalışmasıyla birleşti ve onu gölgede bıraktı. Kendo’nun Kore Eğitim Sisteminde 1931’de kabul edilmesinin yanında 1930’lar ve 1940’lar boyunca Japon ve Koreli oyuncular arasında üst düzey bir dizi yarışmayla bu gelişme güçlendirilmiştir.
Çeviri: guhuk
English
In Korean martial arts, sword disciplines are known as Gum Sool (검술, 劍術) or Gum Do (검도, 劍道). The extant schools originate after the end of Japanese occupation (1945) and are heavily amalgamated with the modern Japanese schools of Kenjutsu or Kendo.
Gekiken, the predeceossor of modern Kendo, was introduced to Korea in 1896, giving rise to the Korean variant of Gumdo after 1947. Later Korean schools developed under the names of Shim Gum Do (1965), Haidong Gumdo (1982) and Hankumdo (1997).
History
Antiquity
The Korean Bronze Age, and with it the earliest bladed weapons, dates to the Gojoseon period, approximately 8th century BC. In Gojoseon, violin-shaped daggers were widely used. Due to short length of these daggers, it is assumed that swordsmanship at this time was simplistic.
Korean swordsmanship during the Three Kingdoms of Korea period can be witnessed on Goguryeo tomb murals. Swordsmanship was an important component of Goguryeo martial arts, and it was also practiced as a form of art and dancing.From the wall murals, it is believed there were three styles of Korean swordsmanship. First style is where both opponents face each other on foot, and second style is where both opponents face each other on horse. The third style is where one opponent on foot is facing another opponent on horseThe use of swordsmanship on the battlefield in Korea dates as early as the Three Kingdoms period, where sword techniques using a two-handed sword are illustrated in a book named Bonguk Geombeop, believed to have been authored during the Silla dynasty.
Joseon Period
The Joseon Dynasty, due to the heavy influence of neo-Confucianism, greatly valued scholastic achievement and refinement over martial prowess. Yangban, Joseon-era noblemen who were typically the only males eligible for government positions through the Chinese-based examination systems, generally preferred to apply for the civil service as opposed to the military as the civil service was considered more prestigious and a better guarantor of wealth and honor compared to comparable positions in the military's officer corps, which were also generally restricted to yangban and chunginIn addition, the royal court, mindful that the Joseon dynasty founder, Yi Seonggye, was a general who overthrew the last Goryeo king, looked warily at its successful and popular military leaders and were reluctant to support a large military. Influenced by Confucian thought, the royal court generally deferred to imperial China out of respect in regards to their foreign, cultural, and defense policies, relying on the Ming and Qing dynasties for military aid and necessary foreign intervention.
According to the Army Account of Military Arts and Science (Hanzi: 武備志; Pinyin: Wǔ Bèi Zhì), a Ming dynasty strategy book written in 1629 by Mao Yuanyi, Korean fencing (朝鮮勢法; Cháoxiǎn shìfǎ) was a martial art that had reached Korea through Chinese martial artists.Much of this text was based on earlier works by Ming general Qi Jiguang, who successfully fought off the prevalent threat from the Japanese wokou or pirates. Joseon Saebeop, one of the few surviving techniques of historical Korean swordplay, is believed to be based on this work.
The tradition of Korean swordsmanship continuously evolved into the period of Joseon dynasty. At this point, Korean swordsmanship has become more sophisticated and standardized. Swords were categorized to six specific types, Yaedo, Jedok geom, Bonguk geom, Ssang geom, Woldo and Hyeopdo. Yaedo was the largest of these swords by blade length, while Hyeopdo was the largest based on total length.
The Imjin War, the last large-scale pre-modern conflict between Japanese and Korean forces, is known more for the use of emerging weapons such as the Japanese use of the arquebus and the Korean use of naval technologies such as the turtle ship and panokseon that were advanced for its time and context, as well as the use of gunpowder-based artillery, than for the use of traditional weapons such as swords and spears.
While swordsmanship continued to be practiced, it was eclipsed in popularity by archery and the use of cavalry, was generally not as systematized as Japanese sword schools, and was seldom practiced beyond members of the military and their associates. Consequently, the popularity of certain martial arts waned without many successors to carry on its traditions. Today, there are only two remaining documents that refer to ancient Korean martial arts.
The Muye Dobo Tongji, compiled during the reign of King Jeongjo in the 1790s, cataloged various sword arts and applications known to Koreans during that time, as well as hand-to-hand techniques and the use of other weapons. This work was based on earlier Ming and Joseon texts including Qi Jiguang's Ji Xiao Xin Shu, the Muyejebo, and the Muyesinbo and incorporates known Chinese martial arts and weapon techniques. While noting the efficacy of the Japanese katana and its applications, the manual noted that Chinese influences on Korean swordsmanship and other martial arts were more prevalent.
These ancient arts are not popularly considered to be ancestors of kumdo, though some kumdo scholars, including those at the Korea Kumdo Association, believe ancient Korean fencing as outlined in a Silla dynasty book known as Bonguk Geombeop (本國劍法; Korean Sword Method) was the basis of all modern two-handed sword techniques.In the early 17th century, Mao Yuanyi, a Chinese military tactician, recorded Korean swordsmanship methods in the Wubei Zhi (Army Account of Military Arts and Science). Many of today's revival movements of Korean swordsmanship are based on Muyedobotongji, which has detailed descriptions of Korean swordsmanship methods. The book was compiled in late 17th century by Joseon officials under the order of King Jeongjo.
Japanese Influence
Korean swordsmanship declined during the end of the Koryo period and beginning of the Chosun period. Japan began a policy of eradication of Korean culture around 1900. In 1910 the Japanese began modifying Korean heritage and outlawing Korean martial arts which changed Gumdo and merged it with kendo.
Japanese Kendo first came to Korea in 1896 through the Dai Nippon Butoku Kai (DNBK), Choson-bu (Korean Branch) under Nakamura Tokichi. In April, 1895 the Dai Nippon Butoku Kai, or “All Japan Martial Virtue Society” had been established by civilian enthusiasts of various traditional Japanese arts such as Archery, Ju-jutsu and Ken-jutsu. The establishment of the Korean branch of this organization was the inevitable result of political and cultural pressures of the time. With the occupation of Korea by Japan in 1910, Kendo increasingly merged and supplanted traditional Korean sword work. This development was strengthened by the acceptance of Kendo in the Korean educational system in 1931 as well as a series of high-profile competitions between Korean and Japanese players during the 1930s and 1940s.
Kaynak / Source
Kore Kılıç Ustalığı
Kore dövüş sanatlarında, kılıç disiplinleri Gum Sool (검술, 劍術) ya da Gum Do olarak bilinir. Mevcut kılıç okulları, Japon işgalinden (1945) sonra ortaya çıkar ve büyük ölçüde modern Japon okulları Kenjutsu ve Kendo ile birleşir.
1947’den sonra Kore versiyonu Gumdo’yu doğuran modern Kendo’nun atası Gekiken, 1986’da Kore’ye tanıtıldı. Daha sonra Kore okulları Shim Gum Do (1965), Haidong Gumdo (1982) ve Hankumdo (1997) adları altında gelişti.
Tarihi
İlk Çağlar
Kore Tunç Çağı ve bununla birlikte ilk bıçaklı silahlar, Gojoseon döneminden, yaklaşık olarak milattan önce 8. yüzyıldan gelir. Gojoseon döneminde geniş ölçüde keman şekilli hançerler kullanılıyordu. Bu hançerlerin kısa boyundan dolayı o dönemlerde kılıç ustalığının basit olduğu varsayılıyordu.
Kore Kılıç Ustalığına Kore’nin Üç Krallık Dönemi esnasında Goguryeo’daki mezar duvarı resimlerinde tanık olunabilir. Kılıç Ustalığı Goguryeo’daki dövüş sanatlarının önemli bir bileşeniydi ve ayrıca bir sanat ve dans şekli olarak uygulanıyordu. Mezar duvarlarındaki resimlerden üç tarz kılıç ustalığı olduğuna inanılıyor. Birinci tarz, iki rakibin yaya olarak karşı karşıya geldiği; ikinci tarz, iki rakibin at üstünde karşı karşıya geldiği; üçüncü tarz, bir rakip yaya iken at üstendeki diğer rakiple karşı karşıya geldiğidir. Kore’de savaş alanlarında kılıç ustalığının kullanımı, Üç Krallık Dönemi kadar erken bir tarihe dayanır, iki elle kılıç kullanma teknikleri, Silla Hanedanlığı esnasında yazıldığına inanılan Bonguk Geombeop adlı kitapta resimlerle gösterilmiştir.
Joseon Dönemi
Joseon Hanedanlığı, neo- Konfüçyanizm’in etkisinden dolayı, okulla ilgili başarıya ve savaşçıl cesaret üzerinden arınmaya büyük önem vermiştir. Yangban yani Joseon dönemi soyluları, Çin tabanlı sınav sistemi nedeniyle genellikle hükümet pozisyonları için uygun olan tek erkek grubuydu, genellikle sivil devlet memurluğuna başvurmayı tercih ederdi. Ordunun karşıtı olduğu kadar sivil devlet memurluğu, daha seçkin ve ordunun subaylar kolundaki kıyaslanabilir pozisyonlara göre –ki genel olarak Yangban ve Chungin’e sınırlandırılmıştı- zenginlik ve onurun daha iyi bir garantileyicisiydi. Ek olarak, kraliyet sarayı, son Goryeo kralını deviren Joseon Hanedanı kurucusu Yi Seonggye’nin bir general olduğunun farkında olarak, başarılı ve popüler ordu liderlerine ihtiyatla baktı ve büyük bir orduyu desteklemede isteksizdi. Konfüçyüsçü düşünceden etkilenerek, Kraliyet Sarayı genellikle Ming ve Qing Hanedanlıklarına askeri yardım ve gereken dış müdahaleler için güvenerek onların dış, kültürel ve savunma politikaları hakkında Çin imparatorluğuna saygı göstermek adına uyardı.
Mao Yuanyi tarafından 1692’de yazılmış bir Ming Hanedanı strateji kitabı olan Askeri Sanatlar ve Bilim Ordu Raporu'na göre Kore eskrimi Kore’den Çin’deki dövüş sanatçılarına ulaşan bir dövüş sanatıydı. Bu metnin (Askeri Sanatlar ve Bilim Ordu Hesabı) çoğu başarılı şekilde Japon Wokou veya korsanlardan gelen yaygın tehditle savaşan Ming Generali Qi Jiguang tarafından yapılan daha önceki çalışmalara dayandırıldı. Joseon Saebeop, tarihi Kore kılıç oyununun birkaç yaşayan tekniğinden biridir ki onun bu çalışmaya dayandırıldığına inanılır.
Kore kılıç ustalığı geleneği Joseon Hanedanlığı döneminde sürekli olarak gelişti. Bu noktada Kore Kılıç Ustalığı daha sofistike hale geldi ve standartlaştı. Kılıçlar Yaedo, Jedok geom, Bonguk geom, Ssang geom, Woldo and Hyeopdo olarak altı belirli tipte sınıflandırıldı. Hyeopdo toplam uzunlukta en büyük kılıçken, Yaedo bıçak uzunluğu bakımdan en büyük kılıçtı.
İmjin Savaşı, Japon ve Kore güçleri arasındaki son büyük ölçekli modern öncesi çatışma, kılıç ve mızrak gibi geleneksel silahların kullanılmasından daha çok gelişen silahların kullanılmasıyla bilinir, örneğin; Japonların Arquebus kullanımı ve Korelilerin zamana ve şartlara göre ileri seviyede olan Kaplumbağa Gemisi ve Panokseon gibi deniz teknolojilerini kullanması...
Kılıç ustalığı uygulanmaya devam ederken süvarilerin kullanılması ve okçuluk tarafından popülerlikte gölgede bırakıldı, genel olarak Japon kılıç okulları kadar sistemleştirilmedi ve ordu mensupları ile onların ortakları dışında nadiren uygulandı. Sonuç olarak, belirli dövüş sanatlarının popülerliği geleneklerini sürdürmek için fazla halefi olmadan azaldı. Bugün antik Kore dövüş sanatlarıyla ilgili olan geriye kalan yalnızca iki belge vardır.
Muye Dobo Tongji, Kral Jeongjo’nun saltanatı sırasında 1970’li yıllarda derlenmiş ve yumruk yumruğa tekniklerle diğer silahların kullanımının yanı sıra, çeşitli kılıç sanatları ve bu süre zarfında Korelilerce bilinen uygulamalar kataloglanmıştır. Bu çalışma daha önceki Qi Jiguang'ın Ji Xiao Xin Shu’su, Muyejebo ve Muyesinbo dâhil olmak üzere Ming ve Joseon metinlerine dayanır ve bilinen Çin dövüş sanatlarını ve silah tekniklerini birleştirir. Japon katanasının etkisini ve kullanımını belirtirken, kılavuz Kore Kılıç Ustalığında ve daha yaygın olan dövüş sanatlarında Çin etkisini belirtir.
Kore Kumdo Birliği’ndekiler de dahil bazı Kumdo bilginlerinin antik Kore eskriminin, Bonguk Geombeop (本國劍法; Kore Kılıç Metodu) olarak bilinen bir Silla Hanedanlığı kitabında anlatıldığı gibi bütün modern iki elle kılıç tekniklerinin temeli olduğuna inanmasına rağmen, bu antik sanatlar genel olarak "Kumdo"nun ataları olarak düşünülmez.
17. yüzyılın başlarında, bir Çin askeri taktikçisi olan Mao Yuanyi, Kore Kılıç Ustalığı metotlarını Wubei Zhi’de (Askeri Sanatlar ve Bilim Ordu Raporu) kaydetti. Bugünün Kore Kılıç Ustalığını canlandırma hareketlerinin çoğu Kore Kılıç Ustalığı metotlarının ayrıntılı açıklamalarına sahip olan Muyedobotongji’ye dayanır. Kitap, 17. yy sonlarında, Kral Jeongjo emri altındaki görevliler tarafından derlendi.
Japon Etkisi
Kore kılıç ustalığı Koryo dönemin sonu ve Chosun döneminin başı boyunca geriledi. 1900’lerde Japonya Kore kültürünü yok etme politikasına başladı. 1910’da Japonlar, Kore mirasını değiştirmeye ve Kore Dövüş Sanatlarını yasaklamaya başlamıştır ki Gumdo’yu değiştirmiş ve Kendo ile birleştirmiştir.
Japon Kendo Kore’ye ilk olarak 1896’da Dai Nippon Butoku Kai (DNBK), Nakamura Tokichi yönetiminde Choson-bu (Kore şubesi) aracılığıyla gelmiştir. Nisan 1895’te Dai Nippon Butoku Kai veya “Tüm Japonya Dövüş Erdemi Derneği” okçuluk, Ju-jutsu, Ken-jutsu gibi çeşitli geleneksel Japon sanatlarının sivil meraklıları tarafından kuruldu. Bu organizasyonun Kore şubesinin kurulması, zamanın kültürel ve politik baskılarının kaçınılmaz bir sonucuydu. 1910’da Japonya’nın Kore’yi işgaliyle Kendo giderek geleneksel Kore Kılıç Çalışmasıyla birleşti ve onu gölgede bıraktı. Kendo’nun Kore Eğitim Sisteminde 1931’de kabul edilmesinin yanında 1930’lar ve 1940’lar boyunca Japon ve Koreli oyuncular arasında üst düzey bir dizi yarışmayla bu gelişme güçlendirilmiştir.
Çeviri: guhuk
English
In Korean martial arts, sword disciplines are known as Gum Sool (검술, 劍術) or Gum Do (검도, 劍道). The extant schools originate after the end of Japanese occupation (1945) and are heavily amalgamated with the modern Japanese schools of Kenjutsu or Kendo.
Gekiken, the predeceossor of modern Kendo, was introduced to Korea in 1896, giving rise to the Korean variant of Gumdo after 1947. Later Korean schools developed under the names of Shim Gum Do (1965), Haidong Gumdo (1982) and Hankumdo (1997).
History
Antiquity
The Korean Bronze Age, and with it the earliest bladed weapons, dates to the Gojoseon period, approximately 8th century BC. In Gojoseon, violin-shaped daggers were widely used. Due to short length of these daggers, it is assumed that swordsmanship at this time was simplistic.
Korean swordsmanship during the Three Kingdoms of Korea period can be witnessed on Goguryeo tomb murals. Swordsmanship was an important component of Goguryeo martial arts, and it was also practiced as a form of art and dancing.From the wall murals, it is believed there were three styles of Korean swordsmanship. First style is where both opponents face each other on foot, and second style is where both opponents face each other on horse. The third style is where one opponent on foot is facing another opponent on horseThe use of swordsmanship on the battlefield in Korea dates as early as the Three Kingdoms period, where sword techniques using a two-handed sword are illustrated in a book named Bonguk Geombeop, believed to have been authored during the Silla dynasty.
Joseon Period
The Joseon Dynasty, due to the heavy influence of neo-Confucianism, greatly valued scholastic achievement and refinement over martial prowess. Yangban, Joseon-era noblemen who were typically the only males eligible for government positions through the Chinese-based examination systems, generally preferred to apply for the civil service as opposed to the military as the civil service was considered more prestigious and a better guarantor of wealth and honor compared to comparable positions in the military's officer corps, which were also generally restricted to yangban and chunginIn addition, the royal court, mindful that the Joseon dynasty founder, Yi Seonggye, was a general who overthrew the last Goryeo king, looked warily at its successful and popular military leaders and were reluctant to support a large military. Influenced by Confucian thought, the royal court generally deferred to imperial China out of respect in regards to their foreign, cultural, and defense policies, relying on the Ming and Qing dynasties for military aid and necessary foreign intervention.
According to the Army Account of Military Arts and Science (Hanzi: 武備志; Pinyin: Wǔ Bèi Zhì), a Ming dynasty strategy book written in 1629 by Mao Yuanyi, Korean fencing (朝鮮勢法; Cháoxiǎn shìfǎ) was a martial art that had reached Korea through Chinese martial artists.Much of this text was based on earlier works by Ming general Qi Jiguang, who successfully fought off the prevalent threat from the Japanese wokou or pirates. Joseon Saebeop, one of the few surviving techniques of historical Korean swordplay, is believed to be based on this work.
The tradition of Korean swordsmanship continuously evolved into the period of Joseon dynasty. At this point, Korean swordsmanship has become more sophisticated and standardized. Swords were categorized to six specific types, Yaedo, Jedok geom, Bonguk geom, Ssang geom, Woldo and Hyeopdo. Yaedo was the largest of these swords by blade length, while Hyeopdo was the largest based on total length.
The Imjin War, the last large-scale pre-modern conflict between Japanese and Korean forces, is known more for the use of emerging weapons such as the Japanese use of the arquebus and the Korean use of naval technologies such as the turtle ship and panokseon that were advanced for its time and context, as well as the use of gunpowder-based artillery, than for the use of traditional weapons such as swords and spears.
While swordsmanship continued to be practiced, it was eclipsed in popularity by archery and the use of cavalry, was generally not as systematized as Japanese sword schools, and was seldom practiced beyond members of the military and their associates. Consequently, the popularity of certain martial arts waned without many successors to carry on its traditions. Today, there are only two remaining documents that refer to ancient Korean martial arts.
The Muye Dobo Tongji, compiled during the reign of King Jeongjo in the 1790s, cataloged various sword arts and applications known to Koreans during that time, as well as hand-to-hand techniques and the use of other weapons. This work was based on earlier Ming and Joseon texts including Qi Jiguang's Ji Xiao Xin Shu, the Muyejebo, and the Muyesinbo and incorporates known Chinese martial arts and weapon techniques. While noting the efficacy of the Japanese katana and its applications, the manual noted that Chinese influences on Korean swordsmanship and other martial arts were more prevalent.
These ancient arts are not popularly considered to be ancestors of kumdo, though some kumdo scholars, including those at the Korea Kumdo Association, believe ancient Korean fencing as outlined in a Silla dynasty book known as Bonguk Geombeop (本國劍法; Korean Sword Method) was the basis of all modern two-handed sword techniques.In the early 17th century, Mao Yuanyi, a Chinese military tactician, recorded Korean swordsmanship methods in the Wubei Zhi (Army Account of Military Arts and Science). Many of today's revival movements of Korean swordsmanship are based on Muyedobotongji, which has detailed descriptions of Korean swordsmanship methods. The book was compiled in late 17th century by Joseon officials under the order of King Jeongjo.
Japanese Influence
Korean swordsmanship declined during the end of the Koryo period and beginning of the Chosun period. Japan began a policy of eradication of Korean culture around 1900. In 1910 the Japanese began modifying Korean heritage and outlawing Korean martial arts which changed Gumdo and merged it with kendo.
Japanese Kendo first came to Korea in 1896 through the Dai Nippon Butoku Kai (DNBK), Choson-bu (Korean Branch) under Nakamura Tokichi. In April, 1895 the Dai Nippon Butoku Kai, or “All Japan Martial Virtue Society” had been established by civilian enthusiasts of various traditional Japanese arts such as Archery, Ju-jutsu and Ken-jutsu. The establishment of the Korean branch of this organization was the inevitable result of political and cultural pressures of the time. With the occupation of Korea by Japan in 1910, Kendo increasingly merged and supplanted traditional Korean sword work. This development was strengthened by the acceptance of Kendo in the Korean educational system in 1931 as well as a series of high-profile competitions between Korean and Japanese players during the 1930s and 1940s.
Kaynak / Source
