Kisaeng / 기생

[esra_kjm]

Kisaeng / 기생



Kisaeng (gisaeng olarak da yazılır), bazen ginyeo olarak adlandırılır, resmi olarak onaylanan Koreli kadın eğlendiricilerdir. Kisaeng, kralları, yangbangları ve diğerlerini eğlendiren sanatçılardır.

İlk kez Goryeo Hanedanlığı zamanında görülen kisaengler, devletin çeşitli işlevlerini yerine getiren yöneticilerin yasal eğlendiricisi olmuşlardır. Pek çok sarayda görev almışlar; aynı zamanda tüm ülkeye yayılmışlardır. Alt sosyal sınıfta yer almalarından dolayı yeteneklerinin göz ardı edilmesine rağmen, güzel sanatlarda, şiirde ve düz yazıda özenle eğitilmişlerdir.

Yangban toplumunun gözünde de aynı statüye sahip olmalarına rağmen, kisaeg sınıfı kadınları pek çok rolde yer almışlardır. Eğlencenin yanı sıra, bu roller tıbbi tedaviyi ve örgüyü de içermektedir. Askeri durumlarda kisaenglerin pek çok rolde yer alması beklenmiştir.

Kisaeng, hem tarihi hem de kurgusal olarak Joseon Hanedanlığı’nın geleneksel kültür anlayışında önemli bir rol oynamaktadır. Chunhyang masalı gibi Kore’nin en eski ve en popüler bazı hikayelerinde, kadın kahramanlar olarak kisaengler yer almaktadır. En gerçek kisaenglerin adları unutulmuş olmasına rağmen, birkaçı yetenek ve sadakat gibi özellikleri ile hatırlanmaktadır. Bunlardan en ünlüsü, 16.yüzyıl kisaengi Hwang Jin-i’dir.

**English**

Kisaeng (also spelled gisaeng), sometimes called ginyeo (기녀), were officially sanctioned Korean female entertainers or sometimes prostitutes. Kisaeng are artists who work to entertain others, such as the yangbans and kings.

First appearing in the Goryeo Dynasty, kisaeng were legally entertainers of the government, required to perform various functions for the state. Many were employed at court, but they were also spread throughout the country. They were carefully trained, and frequently accomplished in the fine arts, poetry, and prose, although their talents were often ignored due to their inferior social status.

Women of the kisaeng class performed various roles, although they were all of the same low status in the eyes of yangban society. Aside from entertainment, these roles included medical care and needlework. In some cases, such as at army bases, kisaeng were expected to fill several such roles.

Kisaeng, both historic and fictional, play an important role in Korean conceptions of the traditional culture of the Joseon Dynasty. Some of Korea's oldest and most popular stories, such as the tale of Chunhyang, feature kisaeng as heroines. Although the names of most real kisaeng have been forgotten, a few are remembered for an outstanding attribute, such as talent or loyalty. The most famous of these is the 16th-century kisaeng Hwang Jin-i.

Kaynak / Source

[esra_kjm]

Sosyal Pozisyon



Goryeo ve Joseon dönemleri boyunca kisaengler, toplumun en düşük seviyesi olan cheonmin statüsünde kabul edilmişlerdir. Kisaengler de kasaplar ve köleler gibi diğer eğlendiricilerle aynı statüyü paylaşmışlardır. Bu durum kalıtsaldı, bu yüzden bir kisaengin çocukları da cheonmin statüsünde kabul edilmiş ve kızları da otamatik olarak kisaeng olmuşlardır. Goryeo Dönemi’nden başlayarak, her bölgedeki yönetim merkezleri, ayrıntılı gözetim için kisaeng kayıtı tutmuşlardır. Bu uygulama köleleri takip etmiştir. Kisaengler, yönetime para verdikleri takdirde, konumlarından kurtulabilirlerdi. Bu genellikle zengin bir patron ya da yüksek bir hükümet yetkilisi tarafından yapılabilirdi.

Çoğu kisaeng, şiirde yetenekliydi ve kisaengler tarafından bestelenen pek çok sayıdaki sijo, günümüze kadar gelmiştir. Bunlar genellikle, sürgündeki akademisyenlerin şiirlerinde olduğu gibi gönül yarası ve ayrılık temalarını yansıtmaktadır. Ayrıca, ünlü kisaenglerin şiirleri, geceleri vakit geçiren önemli akademisyenleri ikna ederek bestelenmiştir. Yangban statüsündeki kadınlar, gasa formu üzerinde odaklanırken, sijo tarzı gerçekten de kadınlarla ilişkili hale gelmiştir.

Bir yerel yönetim birimine bağlı olan kisaeng, gwang-gi olarak bilinmektedir ve onların statüleri, aynı durumdaki kölelerden biraz daha farklıdır. Onlar, ayrı ayrı olarak nüfus sayımlarına girmişlerdir. Kisaengler, cheonmin rütbesi almalarına rağmen, kölelere göre daha yüksek bir statüde kabul edilmişlerdir.

Kore’nin yapılandırılmış hiyeraşik toplumunda, gisaengler teknik olarak köle olarak görülmüşlerdir. Bu nedenle onlar, genellikle “alt seviyenin vücudunu taşıyorlar; ancak soyluların aklında” sözleri ile konuşulmuşlardır.

**English**

Social Position

Throughout the Goryeo and Joseon periods, kisaeng held the status of cheonmin, the lowest rank of society. They shared this status with other entertainers, as well as butchers and slaves. Status was hereditary, so the children of a kisaeng were also of cheonmin status, and the daughters automatically became kisaeng as well. Beginning in the Goryeo period, the governing offices in each district kept a registry of kisaeng, to ensure thorough oversight. The same practice was followed for conscripted slaves. Kisaeng could only be released from their position if a hefty price was paid to the government; this could usually only be done by a wealthy patron, typically a high government official.

Many kisaeng were skilled in poetry, and numerous sijo composed by kisaeng have survived. These often reflect themes of heartache and parting, similar to poems composed by scholars in exile. In addition, some of the most famous kisaeng poems were composed to persuade prominent scholars to spend the night. Indeed, the sijo style came to be associated with kisaeng women, while women of yangban status focused on the gasa form.

Kisaeng attached to a local government office were known as gwan-gi, and their status was carefully differentiated from that of the common slaves also attached to the office. They were separately entered on the census rolls. The kisaeng were regarded as of significantly higher status than the slaves, although technically they were all of cheonmin rank.

In Korea's structured, hierarchical society, gisaeng were technically slaves. For this reason, they were sometimes spoken of as "possessing the body of the lower class but the mind of the aristocrat."

Kaynak / Source

[esra_kjm]

Kariyer



Çoğu kisaengin kariyeri, çok kısıtlıydı, genellikle 16-17 yaşlarında başlar ve 22 yaşında devredilirdi. Sadece birkaç kisaeng, bu sürenin ötesinde çok uzun süre boyunca görevlerini sürdürebilmişlerdir. Bunun nedeni, kisaenglerin sekiz genç olarak eğitim enstitüsüne alınmalarıdır. Kisaenglerin çoğu, hatta eğlendirici olarak işe yaramayanları, 50 yaşında emekli olmak zorunda kalmışlardır. Çoğu kisaeng, bir patronun cariyesi olarak uzun vadede kendilerine destek sağlamıştır. Ancak, patronlar, onları devletten satın almadıkları sürece bu bir seçenek olmamıştır. Bu nedenle çoğu eski kisaeng, yerel bir lokali yürütmiş ya da orada çalışmıştır.

Joseon’dan sonraki dönemlerde üç aşamalı bir sistem geliştirilmiştir. En yüksek kademede, üst sınıf ziyafetlerde şarkı söyleyen ve dans eden haengsu yer almıştır. Haengsu kisaenglerinin, 30 yaşından sonra eğlendirmeleri yasaklanmıştır. Ancak onlar, 50 yaşına kadar kıyafet yapımı ve tıbbi tedavi gibi görevlerde çalışmaya devam edebilmişlerdir. Saray kisaenglerin çoğunluğunu oluşturan haengsu kademesi, seonsang olarak da adlandırılmıştır. Her bir bölgenin haengsu kisaengi disiplin ücreti almış ve yeni kisaeng yetiştirilmiştir.

En düşük kisaeng kademesi, samsu olarak adlandırılmıştır. Samsu kisaenginin, haengsu dans ve şarkılarında performans sergilemeleri yasaklanmıştır. Joseon’daki sınıf ayrımına benzeyen kademeli sistem, 19.yüzyılın sonlarında bozulmuştur.

Kariyerler sınıflarında bazı kisaengler, kişisel varlıklarını toplayabilmişlerdir. Bunlar arasında istisnalar da bulunmaktadır. Kisaengler, yiyecek, giyecek ve makyaj gibi kişisel ihtiyaçlarının da karşılanmasını istemişlerdir.

Bir Kisaeng Oluş

Kadınlar, çeşitli yollar aracılığı ile kisaeng sınıfına girmişlerdir. Kisaeng kızlarından bazıları, annelerinin statülerini devralmışlardır. Diğerleri, kendilerine çok fazla destek olamayan gijeok aileleri tarafından satın alınmışlardır. Bu şekildeki pek çok aile, cheonmin rütbesine sahipti; ancak bazen yüksek statüdeki fakir aileler, bu moda için çocuklarını satmışlardır. Bu nedenle, yangban soyundaki kadınlar bile kisaeng yapılmıştır; çünkü onlar, Joseon Dönemi’nin en seksi kadınları olarak görülmüştür.

Kisaengler, başlangıçtaki çalışma becerileri nedeniyle, yönetim düzgün bir eğitim sağlayarak ilk ilgiyi sağlamaya çalışmışlardır. Gyobangın kuruluşu ile Goryeo Dönemi’nde kisaenglerin eğitilmesi için sarayda enstitü açılmıştır. Joseon Dönemi boyunca, bu uygulama bir sisteme bağlanmıştır. Eğitim, müzik ve dans üzerine odaklanmıştır.

Joseon’un son dönemlerindeki üç kademeli sitemde, özelleştirilmiş çok fazla sayıdaki eğitim okulları, kisaenin ilk kademesi için kurulmuştur. Eğitim sınıfları, üç yıl sürmüştür ve şiir, dans, müzik ve sanatı kapsamıştır. Bu okulların en önemli avantajı, Pyongyang’ta yer alması oluşmuştur. Bu sistem, gisaenglerin gwonbeon olarak bilindiği Japon sömürge dönemine kadar güzel bir şekilde devam etmiştir.

**English**

Career

The career of most kisaeng was very short, generally peaking at age 16 or 17, and over by age 22. Only a few kisaeng were able to maintain their business for very long beyond this time. It may be for this reason that the kisaeng training institutes accepted entrants as young as eight. All kisaeng, even those who did not work as prostitute or entertainers, were obliged by law to retire at age 50. The best prospect most kisaeng had for long-term support was through becoming the concubine of a patron. However, even this was not an option unless their patron first purchased them from the state, which few men of the Joseon period could afford. Thus, most former kisaeng went on to work in or manage a local tavern.

In the later period of Joseon, a three-tiered system developed. The highest tier was occupied by haengsu (행수,行首) who sang and danced at upper-class feasts. Haengsu kisaeng were not permitted to entertain after they turned thirty. However, they could continue working in other duties, such as dressmaking and medicine, until the age of fifty. They received guests only by choice. Most of the kisaeng of the court were of the haengsu tier, also called seonsang (선상,選上). The haengsu kisaeng of each district also took charge of discipline and training new kisaeng.

Kisaeng of the lowest tier were called samsu (삼수, 三首). The samsu were forbidden to perform the songs and dances of the haengsu. The tiered system, like other aspects of Joseon class division, broke down in the late nineteenth century.

In the course of their careers, some kisaeng were able to amass considerable personal wealth. However, these were the exception. Kisaeng were required to meet their expenses, including food, clothes, and makeup, out of their own personal funds.

Becoming A Kisaeng

Women entered the kisaeng class through various paths. Some were the daughters of kisaeng, who inherited their mother's status. Others were sold into the gijeok by families who could not afford to support them. Most such families were of cheonmin rank, but sometimes poor families of higher status sold their children in this fashion. On occasion, even women from the yangban aristocracy were made kisaeng, usually because they had violated the strict sexual mores of the Joseon period.

As kisaeng were skilled workers from the beginning, the government took an early interest in ensuring correct education. This first emerged with the establishment of gyobang, training institutes for palace kisaeng during the Goryeo period. During the Joseon period, this became further codified. Instruction focused on music and dance.

In the three-tiered system of later Joseon, more specialized training schools were established for kisaeng of the first tier. The course of study lasted three years and covered poetry, dance, music, and art. The most advanced such school was located in Pyongyang. This system continued well into the Japanese colonial period, during which time the schools training kisaeng were known as gwonbeon (권번).

Kaynak / Source

[esra_kjm]

Günlük Yaşam

Yönetimin köleleri gibi, kisaenglerin hayatı çok sıkı bir şekilde denetlenmiştir. Kisaengler hojang olarak adandırılmıştır. Kisaeng, daha önceden hojang olarak bildirilmemişlerse, sahibinin isteklerini karşılamak sorumluğundaydılar. Bölge kisaengi, ayda iki kere denetleme için ve bölgeye yeni bir yetkili geldiği zaman görünmek için beklemişlerdir. Ayrıca, dans ve müziğe odaklanan eğitime devam etmeleri için kayıt altına alınmışlardır. Bu eğitimin içeriği ve sürekliliği, bölgeden bölgeye değişiklik göstermiştir.

Ayrıca, kisaenglerin çoğu, ekonimik açıdan destek sağlayanbir gibu yani “kisaeng hanımı”na sahipti. Pek çok gibu, eski askerler, hükümet yetkilisi ve kraliyet ailesinin görevlilerinden oluşmuştur. Gibu, kisaengin kocası olmaması rağmen zaman zaman gibu ile müşteri arasında sürtüşmeler yaşanmıştır. Zaman içerisinde gibunun rolü değişmiştir; ilk başta yönetim hizmetinde bulunan çoğu gibunun patronu yoktu. Bununla birlikte Joseon Hanedanlığı’nın son döneminde gibu sistemi, neredeyse evrensel bir hal almıştır.

Joseon Hanedanlığı’nda kisaenglerin evleri, genellikle kent merkezinin yanında, bazen pazar yerinin yakınında yer almıştır. Sıcak bir etki yaratabilmeleri için kentin dışına atılmışlardır; bazı durumlarda bir yer, iyi görünüşü ile seçilmiş ve evin çevresi özenli bir şekilde peyzajlandırılmıştır.

Politika ve Diplomasi

Kisaengler, devlet memurları gibi kendi başlarına bir dizi önemli siyasal rollerde yer almışlardır. Onlar, Çin’den gelen devlet adamlarını eğlendirmiş ve ülkeyi gezerlerken onlara eşlik etmişlerdir.

Kisaengler, misafir evleri ve şehir meyhaneleri sayesinde, yerel meselelerde çok fazla bilgi sahibi olmuşlardır. Bu nedenle zaman zaman istihbarat konusunda bir anahtar kaynak olmuşlardır. Hong Gyeong-rae’nin isyancı ordusu, kisaenglerin bilgileri sayesinde Jeonju Kalesi’ni kolayca alabilmiştir.

16.yüzyılın sonlarındaki Yedi Yıl Savaşları sırasında Kore şehirleri düştüğü zaman, kisaengler genellikle muzaffer ordu generallerini eğlendirmişlerdir. Kore’nin ünlü kisaenglerinden bazıları, emperyalist Japon ordusu liderlerini öldürme girişimleri ile bugün hala hatırlanmaktadır.

Bazı kisaengler, 20.yüzyılın başlarındaki Kore bağımsızlık hareketinde aktif olarak yer almışlardır. Onlar, bağımsızlık mücadelesinde önemli bir rol alan diğer Joseon kadınlarına benziyorlardı. Daegu kisaengi Aengmu, 20.yüzyılın başlarındaki Ulusal Borçları Geri Ödeme Hareketi’nde büyük bir bağışçı olmuştur. Jinju’daki 50 kisaengin bazısı, 1919’daki Mart Bir Hareketi’nin bir parçası olan bir gösteride yer almıştır.

**English**

Daily Life

As slaves of the government, the lives of kisaeng were closely regulated. They were overseen by the officer in charge of kisaeng, known as the hojang. The hojang was also in charge of maintaining the kisaeng register, and ensuring that none of the district's kisaeng had fled. Kisaeng were required to answer the requests of patrons, unless they had previously notified the hojang. The kisaeng of the district were expected to appear for inspection twice a month and also when a new official arrived in the area. In addition, they were required to report for continuing education, usually focused on music and dance. The frequency and content of this training varied from region to region.

However, the detailed affairs of the kisaeng were not directly overseen by the state. Order was kept within each gyobang, which might include some tens of kisaeng, by the haengsu kisaeng, those of the highest tier. When problems arose between a kisaeng and a client, or when charges of criminal conduct were made against a kisaeng, the haengsu kisaeng usually took the leading role in resolving the situation.

In addition, most kisaeng had a gibu, or "kisaeng husband," who provided protection and economic support, such as buying them pretty things or granting them social status in return for entertainment. Most gibu were former soldiers, government enforcers, or servants of the royal household. At times, there was friction between would-be customers and possessive gibu, although the gibu was not the kisaeng's husband and had no legal claim to her. The role of the gibu changed over time; at first, many kisaeng in government service had no such patron. However, by the late Joseon dynasty, the gibu system was more or less universal.

Joseon Dynasty kisaeng houses were typically located near the center of a town, often close to the marketplace. They were laid out to create a welcoming effect; in many cases, a location was chosen with a fine view, and the area around the house was carefully landscaped with an ornamental pool and plantings.

Politics and Diplomacy

Kisaeng played a number of important political roles, as servants of the state and in their own right. They were employed to entertain visiting foreign dignitaries from parts of China, and to accompany them if they travelled through the country.

Thanks to their frequenting the taverns and guest-houses of the town, kisaeng were often among of the most knowledgeable on local affairs. For this reason, they were at times a key source of intelligence. It was through information supplied by kisaeng that the rebel army of Hong Gyeong-rae was able to easily take the fortress of Jeongju in the early 19th century.

When cities fell, as many of Korea's cities did during the Seven Year War in the late 16th century, kisaeng were often made to entertain the generals of the victorious army. Some of Korea's most famous kisaeng, including Non Gae of Jinju, are remembered today for their bravery in killing or attempting to kill leaders of the imperial Japanese army.

Some kisaeng were also active in the Korean independence movements of the early 20th century. In this they resembled other women of Joseon, who often took a leading role in the independence struggle. Aengmu, a kisaeng of Daegu, was a major donor to the National Debt Repayment Movement in the early 20th century. Some fifty kisaeng of Jinju took part in a demonstration as part of the March First Movement in 1919.

Kaynak / Source

[esra_kjm]

Bölgesel Farklılıklar



Kisaenglerin, en fazla birkaç bin ile nispeten az sayıda oldukları görülmektedir. Hyeon köylerindeki küçük sayıları ve büyük merkezlerdeki birkaç bin ile ülke geneline yayılmışlardır. Kisaengler, istasyonlarda ve ülkenin arter yolları boyunca konukların yiyecek ve barınma gereksinimlerini karşılayan işletmelerde bulunmuşlardır.

Kisaenglerin sayıları ve karakterleri, bölgeden bölgeye farklılık göstermiştir. Joseon Dönemi boyunca, en fazla kisaeng, açık farkla Seoul’de (daha sonra Hanseon olarak adlandırılmıştır) yer almıştır. Bunların çoğu saray için çalışmıştır ve büyük festivallerde ihtiyaç duyulan eğlendiricilerin yetiştirilmesine yardım emişlerdir. Güzel ve yetenekli kisaenglerin çoğu, Seoul’den alınmıştır. Seoul’deki kisaenglerin eğitimleri, düzenli ve çok sıkıydı; dikkatsiz kisaengler memleketlerine gönderilirdi.

Gaeseong ve Pyeongyang’ın eski başkentlerde, çok fazla sayıda kisaeng bulunmaktaydı. Pyeongyang kisaengleri, yetenek ve güzellikteki yüksek seviyeleri ile bilinmektedir. Pyeongyang’taki kisaeng okulu, ülkenin en gelişmiş okullarından biriydi ve sömürge döneminde geç saatlere kadar eğitim vermeye devam etmiştir. Ayrıca Pyeongyang kisaengi, 18.yüzyılda besteci Sin Gwang-su tarafından bestelenen gwan san yung ma adlı şarkıyı ezberden söyleme yetenekleri ile de bilinmektedir.

Diğer büyük konsantrasyonları, özellikle kuzey sınırındaki ordu kampları etrafında olmuştur. Örneğin; 15.yüzyılda Kral Sejong döneminde, Yeongbyeon’daki askeri üste bağlı 60 kisaeng bulunmaktaydı. Bu alanlarda kisaengler, askerlerin eşleri rolünü doldurmuş ve onların görevleri, eğlenceden ziyade yerel görevler üzerine odaklanmıştır.

Diğer bölgelerin kisaengleri de kendilerine özgü yerel kimliklerini sürdüşmüşlerdir. Jinju kisaengleri, özellikle geleneksel bir kılıç dansı olan Geommu’da becerikli idiler. Jeju’daki kisaengler, binicilikteki yetenekleri ile bilinmektediydiler. Pek çok durumda, bölge kisaenglerinin kaydedilen yetenekleri ile diğer yerel taleplerle karşılaşmıştır. Ünlü mekanları ile Geumgangsan’ın da yer aldığı doğu kıyısındaki Gwandong bölgesi kisaengleri, bölgeyi anlatan bir şiir olan gwan dong byeol gok’u ezberlemişlerdir. Andong şehri seonbileri, Kalbin Büyük Eğitim’i ezberleyebilmekteyken, güneybatıdaki Honam bölgesindeki kisaengler pansori eğitimi almışlardır.

**English**

Regional Differences

Kisaeng seem to have been relatively few in number, at the most a few thousand. They were spread throughout the country, with a few hundred in the larger centers and smaller numbers in the hyeon villages. They were also found in the "stations" and inns which provided food and shelter to travellers along the country's arterial roads, such as the Great Yeongnam Road.

The number and characteristics of the kisaeng varied greatly from region to region. During the Joseon period, the city with the most kisaeng by far was Seoul (then called Hanseong), with perhaps 1,000. Many of these worked for the court, and helped to fill the vast number of trained entertainers needed for grand festivals. Beautiful or talented kisaeng were often taken from the provinces to Seoul. The required training for kisaeng in Seoul was regular and very strict, with inattentive kisaeng sent home.

There were also large numbers of kisaeng in the old capitals of Gaeseong and Pyeongyang. The kisaeng of Pyeongyang were noted for their high level of skill and beauty. The kisaeng school of Pyeongyang was one of the country's most advanced, and continued operating until late in the colonial period. The kisaeng of Pyeongyang were also known for their ability to recite the gwan san yung ma, a song by the 18th-century composer Sin Gwang-su.
Other large concentrations existed around army camps, particularly along the northern border. For instance, in the time of King Sejong in the 15th century, there were some 60 kisaeng attached to the army base at Yeongbyeon. In these areas, kisaeng essentially filled the role of wives for the army, and their role was commensurately more focused on domestic tasks than on entertainment.

The kisaeng of other regions also maintained distinctive local identities. The kisaeng of Jinju were particularly adept at the Geommu, a traditional sword dance. Those of Jeju were known for their equestrian prowess. In many cases, the noted skills of a region's kisaeng corresponded with some other local claim to fame. The kisaeng of the Gwandong region on the east coast, home to many famous sights including Geumgangsan, memorized the gwan dong byeol gok (Hangeul:관동별곡 Hanja:關東別曲), a poem recounting their region's scenery. Those of the Honam region in the southwest were trained in pansori, while those of the seonbi city Andong could recite the Greater Learning by heart.

Kaynak / Source

[esra_kjm]

Tarihi

Kisaenglere gelindiğinde, Kore resmi tarihinde ezici bir sessizlik görülmektedir. Kisaengler, yalnızca Goryeosa ya da Joseon Wangjo Sillok gibi resmi kayıtlara girmişlerdir. Kisaeng kaynakları, geç Joseon “anekdot tarihleri”nde oldukça yaydındır ve Yi Ik ve Dasan gibi Silhak düşünürleri, onların toplumdaki rollerini anlatmışlardır. Bugün bile, pek çok resmi Kore tarihi yazıları, kisaenglerin hikayelerini dikkate almamıştır. Örneğin; Ki-baek Lee’nin Yeni Kore Tarihi adlı eseri, kisaengler ile ilgili tek bir kaynak bile içermemektedir.

Kökenleri

Kisaeng kökeni ile ilgili çeşitli teoriler bulunmaktadır. İlk teori, bilgin Dasan tarafından ortaya atılmıştır ve kisaenglerin tarihin derinliklerine doğru uzanmaları nedeniyle teoriler artmıştır. Bir teori, onların kökenlerini Siila Hanedanlığı’nın kadın öncüleri wonhwaya dayandırmaktadır. Ancak, Silla’nın wonhwası ile kisaenglerin arasında somut bir ilişki olması çok az dşünülmektedir. Ayrıca kisaengler her zaman alt sınıfın üyeleri iken, wonhwalar soylu sınıf arasından seçilmiş olarak görülmektedirler. Bu nedenle modern bilginlerden pek azı bu düşünceyi desteklemektedirler.

Pek çok düşünür, kisaenglerin kökenlerini, 936 yılında Üç Krallık Dönemi’nin sonunu takip eden Goryeo Dönemi’ne dayandırmaktadır. Bu dönemde Baekje halkının çoğu ülkede kaybolmuştur. Bunun göçebe yaşam tarzı kurulmuş olan toplumda kargaşa sonucu olup olmadığı belli değildir. Aslında gezginler ile Mançurya bölgesindeki kabileler arasında bir bağlantı olduğu varsayılmaktadır. Goryeo’nun ilk kralı Taejo, göçebeleri devletin istikrarı için tehlike olarak görmüştür. Taejo da onların köle olarak ilan edilmesini istemiştir. Kesin kayıt olmamasına rağmen, bu göçebelerin ilk kisaengler olduğu kabul edilmektedir.

Modern Kisaeng

Çok az sayıdaki geleneksel kisaeng evleri, Güney Kore’de faaliyet göstermeye devam etmektedir. Çok fazla gelenek ve dans, sonsuza kadar kaybolmuştur. Güney Koreli bazı iş çevreleri, bir kisaengin evini ziyaret etmektedir.

Bugün, Kore toplumunda kisaengin etkisi ve evrimi, kendi kültürel ve tarihi mirasını yeniden keşfetme ve canlandırma çabalarını artırmaktadır. Ancak bu ilgi, Joseon Dönemi kisaenglerine odaklanmıştır.

Kuzey Kore’de bütün kisaeng torunları, “düşman sınıf” üyeleri olarak etiketlenmiş ve “kötü songbun (kirli kan)” olarak kabul edilmişlerdir.

**English**

History

An overwhelming silence hangs over the official histories of Korea when it comes to the kisaeng. They enter only occasionally into official records such as the Goryeosa or Joseon Wangjo Sillok. Yet references to kisaeng are quite widespread in the "anecdotal histories" of later Joseon, and Silhak thinkers such as Yi Ik and Dasan gave some thought to their role and station in society. Even today, many formal histories of Korea pay little or no heed to the story of the kisaeng. For example, Ki-baek Lee's New History of Korea does not contain a single reference to the kisaeng.

Origins

There are various theories concerning the origin of the kisaeng. The first such theory was formulated by the scholar Dasan, and theories have multiplied as the kisaeng themselves have receded further into the past.

One theory actually places their origins in the Silla dynasty, among the wonhwa, female predecessors of the hwarang. However, there is little to suggest a concrete link between Silla's wonhwa and the later kisaeng. Also, the wonhwa seem to have been chosen from among the aristocracy, whereas kisaeng were always members of the lower classes. For these reasons, few contemporary scholars support this theory.

Many others trace their origins to the early years of Goryeo, when many people were displaced following the end of the Later Three Kingdoms period in 936. At this time, a large number of Baekje people wandered the country. It is not clear whether this nomadic lifestyle was already established, or a consequence of the recent turmoil. In fact, a connection between these wanderers and the nomadic tribes of Manchuria has been conjectured. The first king of Goryeo, Taejo, considered these wanderers to be a threat to the stability of the state. He ordered that they be made into slaves of the government. Although no certain records exist, it is likely that the first kisaeng were drawn from these former wanderers.

Modern Kisaeng

Very few traditional kisaeng houses continue to operate in South Korea, and many of the traditions and dances have been lost forever. Some South Korean business circles escort visiting foreign businesspeople to a kisaeng house, but the place is mostly a modern interpretation or a shadow of what the kisaeng house was in the past.

Today the kisaeng's evolution and impact on Korean society are receiving new attention as Koreans devote increasing efforts to rediscovering and re-invigorating their cultural and historical heritage. However, this interest is focused almost entirely on the historical kisaeng of the Joseon period, and not on the traces of the kisaeng which endure today.

In North Korea, all kisaeng descendants were labelled as members of the 'hostile class' and are considered to have 'bad songbun', i.e. "tainted blood."

Kaynak / Source

[esra_kjm]

Edebi ve Sanatsal Betimlemeler

Kisaengler, orta Joseon Hanedanlığı döneminde popüler Kore edebiyatında önemli rol oynamışlardır. Roman ve pansori gibi popüler edebiyatta ortaya çıkarak, öncü bir rol almışlardır. Toplum içinde serbestçe hareket edebilen kadınlar olarak kendilerine özgü rolün bir parçası olmuşlardır. Kisaengler, Chunhyangga gibi hikayelerde kadın kahramanlar olarak ortaya çıkmış ve Joseon Dönemi anlatılarının önemli figürleri olmuşlardır.

Kisaengler, daha sonraki dönemlerde Joseon yerel sanatında görülmeye başlanmışlardır. Cheonmin yaşamına odaklanan 19.yüzyılın ünlü ressam Hyewon’un çalışmalarında sıkça görülmüştür. Kisaengler, Kuzey ve Güney Kore’deki Joseon kültürünün anlaşılması için merkez görevi görmüşlerdir. Örneğin; Chwihwaseon filmindeki kadın başrol oyuncusu, ressam Owon’un yoldaşı bir kisaeng olmuştur. Kurgusal Chunhyang ve tarihi Hwang Jin-Yi’yi içeren popüler kisaeng hikayeleri, popüler romanlarda ve sinema filmlerinde ortaya çıkmaya devam etmektedir.

**English**

Literary and Artistic Depictions

Kisaeng have played important roles in Korean popular literature since the mid-Joseon Dynasty. As popular literature such as novels and pansori emerged, kisaeng often took a leading role. This was in part due to their unique role as women who could move freely in society. Kisaeng appear as heroines in stories such as Chunhyangga, and as important figures in many other Joseon-era narratives.

Kisaeng also began to appear in the vernacular art of later Joseon. They are particularly common in the work of the famed early 19th-century painter Hyewon, whose work focused on both the life of the cheonmin and erotic themes.

Kisaeng continue to be central to the understanding and imagining of Joseon Dynasty culture in contemporary South and North Korea. For example, the female lead in the film Chwihwaseon was a kisaeng, the companion of painter Owon. Fresh treatments of popular kisaeng stories, including the fictional Chunhyang and the historical Hwang Jin-Yi, continue to emerge in popular novels and cinema.

Kaynak / Source

[JasminMinHo]

Çok güzel ve geniş bilgi olmuş. Ellerinize sağlık.

[Lee Seon Wol]

Konu için çok teşekkür ederim.

[kıday baksı]

Sunum için teşekkür ederiz...

>>> https://www.facebook.com/KoreaFansWorld?ref=hl